Rozdział 4

          "Podróż  do nikąd też zaczyna się od pierwszego kroku" *

Musiałam jakoś zareagować. Ariel krwawiła. Podbiegłam do niej. Miała paskudną,krwawą ranę na policzku i najwyraźniej zemdlała. Nie dałam rady jej podnieść. Zrobił to Chantel. Wziął ją na swoje barki. Wilczastych na szczęście nie było dużo. Udało nam się je zabić. Nie wiem, co tak właściwie zmutowało się w te okropne stworzenia. Jedno jest pewne. Oddychają bez problemu i to kwestia czasu, zanim całkowicie zlikwidują ludzki gatunek. Wyszliśmy bez zbędnych słów z centrum handlowego. Chantel niósł Ariel, a Jowanie iść pomagał Axel. Miałam moment na rozejrzenie się. Z wielkiego centrum miasta zostały tylko wymarłe budynki. Cała roślinność zaczęła usychać. Poza zwłokami zwierząt, walały się tu szczątki ludzi, które zaczęły już ulegać rozkładowi. Ich słodkawa woń wypełniała większość powietrza. Było mi niedobrze. Słońce powoli zaczynało wschodzić. Szliśmy przez parking, na którym stało kilka aut. Teraz już nikt nimi nie pojedzie. Wymarła większość świata. Wiał ciepły wiatr, lecz mimo to, miałam dreszcze. Nigdy nie wiadomo, czy nie wyskoczy nam zaraz przed twarzą licho gorsze od wilczastego. Naboje też przydałoby się oszczędzać. Noże nie są najlepszą bronią w walce z dzikimi zwierzętami.

 Nigdy nie wyobrażałam sobie, że przeżyję apokalipsę. Teraz, gdy to się stało, bałam się jak nigdy. Bezpieczeństwo już nie wróci. Nie wiedziałam, na ile mogę ufać czwórce zupełnie obcych ludzi.  Myślałam nad tym, jaka śmierć jest dla nas najprawdopodobniejsza. Albo po prostu z głodu i braku picia, przez rozszarpanie przez jakieś zwierzę, możemy się nawzajem pozabijać albo lek przestanie działać i się udusimy. Nie znamy jego trwałości. Na razie musimy sobie ufać. Zaufanie i nadzieja były jedynymi luksusami, jakie teraz mieliśmy. Byłam zmęczona. Przespałam tylko 2 godziny. Potwornie chciało mi się sikać. Przynajmniej odczuwam jeszcze jakieś ludzkie potrzeby. Nie mogliśmy się zatrzymać tu, na parkingu.  Przeszliśmy go i zaczęliśmy iść wzdłuż opuszczonego blokowiska.  Wszędzie walały się śmieci. Ariel wciąż była nieprzytomna. Podeszłam do Chantel i szłam obok niego, nie odzywając się. Widać, że był zmęczony bardziej od nas, ale nikt inny nie dałby rady jej ponieść. Był z nas zdecydowanie najsilniejszy. Oboje patrzyliśmy przed siebie. Kiedyś zaczęłabym w takim momencie gadać jak najęta. Teraz się tego obawiam. Każde moje słowo, może być tym ostatnim. Tym, które napiszą na moim grobie. O ile będę miała grób. Przyszłość jest piękna w swojej tajemniczości. Jednak piękno jest niczym innym jak trwogą. Zbyt dużo strachu i umrzesz. Zawał jest groźny. Za dużo tabletek przeciwzawałowych i też umrzesz. Wszystko prowadzi do grobu. Wszystko prowadzi do śmierci. To jedyna pewna rzecz, w tych resztkach stabilnego świata. Axel i Jowana też się dołączyli. Szliśmy wszyscy w jednym rzędzie. Blondyn odezwał się pierwszy.

-Nie zastanawia cię to, dlaczego moja siostra ma inny kolor skóry?- zapytał. Nie zabrzmiało to jednak jak pytanie. Czułam, że chciał przerwać tę ciszę.  Jego mundur, tak, jak i nasze, był bardzo wygnieciony.

- Dlaczego? – zapytałam. Nie byłam tego zbyt ciekawa. Miałam pewne przypuszczenia. Słuszne.

- Byliśmy adoptowani. Rodzice zginęli bardzo dawno temu, a nas przyjęli właściciele pewnej firmy. Mieli pieniądze, żeby zaszczepić Jowanę w ostatnim monemcie, zanim wszyscy się podusili. Nie dostałaby się do wojska. – powiedział. Na tym skończyła się nasza rozmowa. Wszyscy skupialiśmy się na dojściu w bezpieczne miejsce. Wyszliśmy z betonowego cmentarza. Z oddali widzieliśmy las. No pięknie.

Spojrzałam na Jowanę. Wyczuła mój wzrok. Uśmiechnęła się. Nie odzywała się prawie w ogóle. Miała na ręce zawiązaną bandankę Axela. Był to prowizoryczny opatrunek.

- Może ja ci teraz pomogę,  Jowano- zaproponowałam. Axel miał wory pod oczami i wyglądał na strasznie wycieńczonego. Kiedy pierwszy raz go zobaczyłam, wydawało mi się, że skądś go już znam. Wolałam go jednak o to nie pytać. Wzięłam dziewczynę pod rękę.
                                                                          ***

Wędrówka trwała aż do zmroku. Mieliśmy kilka przerw, jednak nie odpoczęliśmy zbyt długo. W trakcie podróży mało ze sobą rozmawialiśmy. Najdłuższą rozmowę przeprowadziliśmy, robiąc małe ognisko. Spaliliśmy wszystkie nasze dokumenty. Koniec z przeszłością. Chcieliśmy zapomnieć. Teraz liczy się tylko tu i teraz. Dowiedziałam się, że najstarszy z nas jest Chantel – miał 23 lata. Jowana miała 22, a ja i Ariel po 21. Byłam od niej o 5 dni starsza. Axel był najmłodszy. Pół roku temu skończył 18. Był mimo to najbardziej towarzyski z nas wszystkich. Starał się przeprowadzić z kimś dłuższy dialog, ale prawie nikt nie miał na to ochoty. Na dobre weszliśmy do lasu. Powinna to być najkrótsza droga do stolicy. O ile jeszcze tam stoi. W lesie też zrobiliśmy ognisko. Ariel się wreszcie obudziła. Na szczęście, nie miała gorączki. Mieliśmy jakieś bandaże i plastry, więc zrobiliśmy jej opatrunek. Rana powinna się zagoić. Axel miał w plecaku kilka torebek herbaty. Dostałam zadanie, by znaleźć jakiś strumyk, żeby nie marnować wody butelkowanej do zrobienia herbaty. Nie chcieli mnie puścić samej w poszukiwania, ale w końcu się udało ich uprosić. Nie miałam ochoty na towarzystwo. A po jedzeniu szczególnie. Pod mundurem miałam bluzę z kapturem. Naciągnęłam go na głowę. W lesie panowała ciemność. Na drzewach znajdowały się pojedyncze liście. Przedzierałam się przez uschnięte gałęzie, dziurawiąc mundur. Po kilkunastu minutach ciągłego marszu przed siebie, zobaczyłam strumyk. Myślałam tylko  o tym , żeby jak najszybciej przelać wody do pustych termosów, które dostałam i iść spać. Strach mi jednak towarzyszył cały czas. W końcu to las. Lasy, szczególnie nocą, są straszne. Wciąż pachniało tu żywicą i sosnami. Nie widziałam żadnych zwierząt. Aż do tego momentu. Nim zdążyłam zareagować, rzucił się na mnie pies. Był podobny do wilczastego, tylko nieco mniejszy. Zdawał się być za to bardziej agresywny. Zaczął warczeć. Z całej siły go odepchnęłam i szybko podniosłam się na nogi. Zanim zdążyłam wyciągnąć broń, skoczył na mnie po raz drugi. Nie udało mi się zrobić uniku. Jednak, zanim jego kły zatopiły się w moim ciele, ktoś w niego strzelił. Na pewno to nie był nikt z naszych. Strzał dobiegł z przeciwnej strony.  Kopnęłam leżącego psa w pysk. Dla pewności. Obejrzałam go ostrożnie. Miał czarne futro. Oberwał prosto w serce. Zanim zdążyłam oprzytomnieć,  poczułam zimne ostrze na szyi . Osoba, która podeszła do mnie od tyłu, była ode mnie wyższa i silniejsza .Śmierdziała potem. Skóra na mojej szyi popękała i zaczynała krwawić. Byłam pewna, że był to mężczyzna. Bałam się. Starałam się stwarzać pozory odważnej. Poza chłodem ostrza i cieknącą krwią, czułam na szyi ciepły oddech napastnika. Postanowiłam grać na zwłokę.

- Dlaczego nóż, a nie pistolet ? Czyżby ostatni nabój został zużyty do ratowania mi życia ?  Przecież i tak mnie zabijesz, więc nie wie…-  Nie pilnował moich rąk. Zaczęłam powoli sięgać po mój pistolet przy pasku.

- Zamknij się. – przerwał mi męski, zdyszany głos. – Ilu was jest i co tu robicie?- zapytał. Miał całkiem przyjemny dla ucha głos. Do pistoletu niestety nie dosięgłam. Miałam za to bliżej siebie nóż. Nim odpowiedziałam, kopnęłam nogą w tył, trafiając mężczyznę. Wyszarpałam z kabury nóż i gwałtownie odwracając się, cisnęłam nim na oślep przed siebie. Trafiłam w jego rękę. Przewrócił się i upuścił swój sztylet. Nie odezwał się jednak ani słowem. Spodziewałam się okrzyku bólu. Cisza. Podniosłam jego sztylet z ziemi. Jego ręka krwawiła. Miałam szczęście, trafiłam tylko dlatego, że go zaskoczyłam. Innym razem, załatwiłby mnie. Nie spodziewał się tego. Moja szyja wciąż krwawiła. Gdy wstał, nie próbował zabić mnie po raz kolejny. Ja też nie chciałam go zabijać, bo i po co ? Ściągnęłam kaptur i spojrzałam na niego. Wyglądał na niewiele starszego ode mnie. Może 24 lata, nie więcej. Oczy miał ciemnobrązowe, w kolorze  jego włosów. Miał też kilkudniowy zarost, a nad lewą brwią ,kolczyk. Spojrzałam mu w oczy, ale nie dojrzałam w nich nic. Zupełny brak emocji. Miał ubrudzoną koszulkę, a spod lewego rękawa zobaczyłam na ręce fragment tatuażu. Ranę miał na prawej. Uśmiechnął się do mnie. Podałam mu dłoń, żeby pomóc mu wstać. Zignorował ją.

- Mam na imię Joseph

- Nomen. Nomen Nescio. – oddałam mu nóż. Nabrałam wody do termosów i poszliśmy razem w stronę naszego prowizorycznego obozu.

---------------------------------------------------------------------------

Heej :) Rozdział dzisiaj, ze względu na to, że w sobotę się nie pojawi, ponieważ jadę z Niką na wycieczkę do Londynu. Rozdział 5 pojawi się w sobotę 15 listopada.
* Autor cytatu: Chuck Palahniuk