Rozdział 7

To była pierwsza noc od dawna, kiedy ktokolwiek z nas spał dobrze. Pierwszy raz od dawna reszta była w dobrych humorach. Tylko ja i Nomen byłyśmy zmęczone. Nie było czasu nawet na krótką drzemkę. Już od rana przetrzepywaliśmy dom w poszukiwaniu potrzebnych rzeczy. Wczoraj nie było czasu żeby się rozejrzeć. Szukaliśmy długoterminowego jedzenia, ciepłych ubrań, koców i wszystkiego, co mogło być potrzebne. Przeszukiwałam pokój na górze. Był to zdecydowanie gabinet. Stało tu kilka mebli, duże biurko i masa papierów. W pierwszej szufladzie biurka ukryty był laptop. Wyjęłam go i spróbowałam włączyć. Hasło.
- Ej ! Chantel, chodź na chwilę !- zawołałam.
Słyszałam, jak chłopak wbiega po schodach. Otwarł drzwi i spojrzał zdziwiony.
- Czy to ...
- Tak, to laptop. Pomyślałam, że może być na nim coś ciekawego, ale niestety ma hasło.
- Okey. Zajmiemy się nim wieczorem. - Chan wyjął mi z rąk laptopa i uśmiechnął się. - Coś jeszcze ciekawego ?
- Na razie tylko to. A ty ? Znalazłeś coś ?
- Same zdjęcia i ... No wiesz, chyba trafiłem na sypialnie. Wolisz nie wiedzieć, jakie przedmioty znalazłem.
Zaśmiałam się. Chantel odwrócił się i wyszedł. Wróciłam do szperania.
***
Był już wieczór. Wszyscy siedzieliśmy na dole na kanapie, a ja i Nomen próbowałyśmy coś ugotować. Na nasze szczęście było tu mnóstwo jedzenia. Makaron już bulgotał na kuchence, podobne jak sos. Wszystkim ślinka napływała do ust. Byliśmy głodni i zmęczeni. Jednak dla mnie ważniejsza była noc. Już nie mogłam się doczekać, żeby wreszcie położyć się w miękkim i wygodnym łóżku. Nomen wyłączyła gaz i zaczęła nakładać duże porcje na talerze. Chwilę później zasiedliśmy do posiłku. Zabawne, że zachowywaliśmy się, jak grupka przyjaciół na wycieczce w górach, gdy połowa ludzkości nie żyła. Jedynie Chantel wytrwale klawiszował próbując włamać się do laptopa.
- Jak ci idzie ?- zagadnęłam.
- Już prawie ...- wymruczał nie przestając patrzeć w w ekran.
Powróciłam do jedzenia. Było przepyszne. Dziwiło mnie, że Chan nie jest zainteresowany jedzeniem. Pracowaliśmy całe południe, wszyscy wprost pożerali spaghetti, jak glonojady, a on siedział niewzruszony. Był dziwny, ale było w nim coś ciekawego. Podobnie, jak z Josephem. Nadal mu nie ufaliśmy i on chyba zdawał sobie z tego sprawę, ale nie ruszało go to. Zastanawiałam się, kiedy odbędzie się jego warta i kto będzie pilnował razem z nim. A raczej, kto będzie pilnować jego. Moje przemyślenia przerwał dziki krzyk, który wydobył się z ust Chantela. Spojrzeliśmy na niego zdziwieni.
- Tak ! Tak ! Udało się ! - Chłopak był tak szczęśliwy, jak gdyby dowiedział się, że to wszystko tylko sen, a on obudzi się jutro w cieplutkim łóżeczku ze śniadankiem na stole. Ale to nie był sen.
- Co tam jest ? - dopytywał Axel.
Wszyscy zebrali się wokół Chana usiłując zobaczyć, coś na ekranie.
- Tu są jakieś dokumenty. - powiedział Chantel otwierając folder. Przeleciał wzrokiem po ekranie. - Och.. .
- Co tam pisze ?- spytała Jowana.
- Tutaj jest wszystko wytłumaczone.
- Co ?
- Są wszystkie dane, wszystkie wyliczenia. Wiedzieli o tym od tak dawna i ukrywali to. Wiedzieli, jak to się skończy.- Chłopak był jak w transie. Na jego twarzy malowało się autentyczne przerażenie.- Mieli tyle czasu, żeby temu zapobiec, żeby nas ostrzec ...
- Przed czym ?! - Jowana nie rozumiała zupełnie nic. - Czy ktoś mi powie, co tam jest wytłumaczone ?
- Jak nastąpiła apokalipsa. - odparłam. - I co stanie się dalej.
Chantel wstał z fotela i otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć. Niespodziewanie zaczął krztusić. Nabierał ogromne hausty powietrza, ale wciąż się dusił. Trzymał się za gardło, a z jego oczu płynęły łzy. Krzyczałam trzymając go za ręce. Wiedziałam co się dzieje. Wiedziałam, że nie dostał szczepionki. Jednak najgorsze było to, że nie mogłam mu pomóc. W końcu chłopak upadł na podłogę, a ja zaniosłam się płaczem.