Rozdział 6

    "Jak dużo możesz wiedzieć o sobie, jeśli nigdy się nie biłeś?"*

 Następne dwie noce spędziliśmy w naszym ‘’obozie’’.  Droga przez las zajęła nam następne kilka dni. Przez ten czas miałam wartę tylko raz. Mimo tego, nie potrafiłam się wyspać. Wszyscy mieliśmy cienie pod oczami, zabrudzone ubrania i potargane włosy. To i tak niska cena za życie. Gdy tylko minęliśmy ostatnie drzewa, wyszliśmy prosto na zniszczoną, asfaltową drogę. Poza lasem za naszymi plecami, nie było prawie nic. Tylko jakieś małe, pojedyncze krzaki wypełniały przestrzeń. Powietrze było dość chłodne, a słońce przysłaniały  liczne chmury.  Jedynym naszym wyjściem było iść wzdłuż drogi. Jako pierwszy szedł Axel. Zaraz za nim szła Ariel razem z Jowaną i Chantel. Moim zadaniem było iść razem z Josephem na końcu i uważać na niego.  Wciąż nikt mu nie ufał. Miał w sobie coś dziwnego. Niepokojącego. Może tylko nam się tak zdawało, ale lepiej dmuchać na zimne. Poza nożem, miał w swoim plecaku pistolet, ale bez naboi. To była cała jego broń. Szliśmy wszyscy bardzo powoli, oszczędzając siły. Nigdy nie wiadomo, z czym przyjdzie walczyć. Skrzyżowałam ręce na piersi, a Joseph ściągnął kaptur ze swojej głowy.

- Naprawdę wierzysz w tę ściemę ? – zapytał, spoglądając mi prosto w oczy. Jego głos, tak, jak przy pierwszym spotkaniu, był twardy i zupełnie bez emocji.

- Jaką ściemę ?

- Że przeżyjemy. Naprawdę liczysz na to, że znajdziemy innych ludzi? Może od razu wierzmy w to, że trafimy do ocalałego miasta, w którym zamieszkamy i będziemy żyć jak przed skażeniem. – mówiąc to, kręcił głową. - To jest niemożliwe.- powiedział.

- Musimy mieć nadzieję. Co innego możemy zrobić ? – odpowiedziałam. Naprawdę wierzyłam, że uda nam się uratować.

- Możemy to zakończyć. Jeden strzał załatwi wszystko. To i tak kwestia czasu, nim umrzemy. Co ty na to ?– Widać było, że naprawdę chciał to zrobić. Gdy to powiedział, wróciły moje wspomnienia. Miałam ochotę się rozpłakać.

- Nie mogę.

- Dlaczego?

- Razem z Ariel, Axelem, Jowaną i Chantel, obiecaliśmy, że zapomnimy o przeszłości. A to jej dotyczy. – nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Szatyn wciąż patrzył mi prosto w oczy. Spuściłam wzrok.

-To zupełnie bez sensu. Chcesz zapomnieć o przeszłości , ale właśnie przez nią, nie możesz się zabić. – miał rację.

- Niektórych wydarzeń nie da się zapomnieć. – w tym momencie wróciło wszystko. Poczułam się okropnie.

- No tak, nie da się zapomnieć tego, że tata nie kupił ci nowych butów. Tragedia. - powiedział to celowo. Wiedziałam, że chciał w ten sposób mnie sprowokować, abym powiedziała mu, o jakie wydarzenia chodzi. Mimo tego, opowiedziałam mu.

- Gdyby to był taki błahy powód… No to w dużym skrócie. Wyprowadziłam się od rodziców, gdy tylko skończyłam osiemnastkę. Nowe miasto, nowe życie. Chciałam zarobić trochę kasy, więc wstąpienie do ehm… gangu było dla mnie najlepszym rozwiązaniem. Narkotyki, napady i cała reszta. Trwało to ze dwa lata. Aż do pewnego momentu. Jeden z napadów, chata jakiegoś bogacza, który był na jakiejś tam uroczystości. No i sobie stałam przed wejściem, żeby ostrzec chłopaków, gdyby ten jednak wrócił wcześniej. No i wrócił. Potem prosta sprawa. Wystraszyłam się i strzeliłam. Dzięki mojemu wrodzonemu celowi, trafiłam prosto w serce. Zwialiśmy jak najszybciej. Ukryliśmy ślady zbrodni i nikt nas nie podejrzewał. Po tym wydarzeniu odeszłam z gangu i wstąpiłam do wojska. Byłam załamana, ale obiecałam sobie, że odpokutuję. Jeszcze tego nie zrobiłam, więc nie ma szans na moją śmierć w najbliższym czasie. – chciałam, żeby mój głos brzmiał zupełnie normalnie, ale i tak załamał mi się parę razy. Westchnęłam. – Poza chłopakami z gangu wiesz o tym, tylko ty, więc wiadomo. Ani słowa. Twoja ciekawość zaspokojona ? – Tym razem to ja spojrzałam chłopakowi w oczy. Ariel razem z resztą wciąż szli gdzieś z przodu.

- Każdy zabił przynajmniej raz. Jeśli nie bronią, to słowem. Depresję, kompleksy, samobójstwa i całą resztę tworzą w ludziach inni ludzie. To, co zrobiłaś jest złe. Mówi się trudno. Nie zapomnisz o tym. Jeśli będziesz próbować, nabawisz się tylko koszmarów po nocy. Dręczyłoby cię to. –W jego oczach zobaczyłam iskierkę rozbawienia.-  Teraz to i tak nieważne. Jesteśmy tutaj i tylko bezsensownie odwlekamy naszą śmierć. Można by to było przyspieszyć, ale skoro nie chcesz.

- Taaa… dzięki. Pocieszające.  – Nie wiedziałam, po co mu to opowiedziałam . Mimo to, czułam się lepiej.  Nie zmieniło to jednak moich uczuć, co do niego. Nie ufałam mu.

- Żebyśmy byli kwita, powiem ci coś o mnie. Pewnie i tak większość cię nie zdziwi. Byłem z dobrego domu, lubiłem malować.  Później dorosłość, przeprowadzka i podobnie jak ty, narkotyki,napady, przemoc i cała reszta. Potem wojsko. W zasadzie nic ciekawego. – Uśmiechnął się do mnie.

- Lubiłeś malować ? Przyznaję, tego się nie spodziewałam.

-Wiem. - W tym momencie przed nami stanął Axel. W ustach miał papierosa, a w ręce trzymał całą paczkę.

- Chce ktoś ? – zapytał.

- Skąd je masz ? – Zapytał Joseph podejrzliwym tonem.

- Z twojego plecaka.- Axel odpowiedział, jak gdyby nigdy nic, a szatyn bez zbędnych słów, uderzył go. I tak zaczęła się ich bójka. Widać było, że Joseph był od niego dużo silniejszy i bardziej doświadczony w walce. Nie spodziewałam się, że Joseph go uderzy. Nie wiedziałam, jak zareagować. Nauczyłam się nie wtrącać do czyichś problemów. Stałam tylko i wpatrywałam się w dwóch bijących się chłopaków. Słysząc ich walkę, Chantel odwrócił się i od razu do nich podbiegł. Próbował ich rozdzielić. W międzyczasie przyszła Ariel, prowadząc pod rękę Jowanę. Blondyn też o mało nie oberwał od Josepha. Po paru minutach udało mu się rozdzielić walczących ze sobą chłopaków. Axel usiadł na szarym asfalcie. Ciekła mu krew z nosa. Był mocno poturbowany. Joseph miał tylko rozciętą wargę.

- Czemu nic nie zrobiłaś ?! – zaczął na mnie krzyczeć Chantel. – Próbują nam się tu pozabijać, a ty tylko stoisz i się patrzysz.

- Ty miałeś trudności z rozdzieleniem ich. Myślisz, że dużo słabsza Nomen dałaby radę ? – przerwała mu Jowana. Niebo zaczęło się ściemniać.

- O to poszło ? – Zapytał blondyn zdenerwowanym tonem, podnosząc z ziemi pogniecioną paczkę fajek. Nikt mu nie odpowiedział. Rzucił nią z całej siły przed siebie. Kilka sekund później podleciało do niej kilka ptaków. Były całe czarne i wyglądały jak pelikany. Jeden z nich złapał ją swoimi szponami i razem z resztą odleciał.

- To są już jakieś kpiny. Mroczne pelikany? Co jeszcze się tu zmutowało ? – powiedziała Ariel. To niestety nie rozluźniło atmosfery.

- Jakiś kilometr przed nami, po prawej stronie drogi, zauważyliśmy dom. Możemy tam przenocować. – powiedział Chantel. Tym razem ja pójdę z Josephem, a wy idźcie przodem.

Niecałe pół godziny później siedzieliśmy na łóżku w domku przy drodze. Nie był duży. Został urządzony nowocześnie. Ładne, drewniane meble, ściany pomalowane na jasnobrązowo, drewniana podłoga z białym dywanem, duże okna z białymi firankami. Było tu jednak dużo kurzu i roznosił się zapach pleśni. Na komodzie stało zdjęcie w czarnej ramce. Była na nim uśmiechnięta para. W tle było młyńskie koło. Wyglądali na ludzi w naszym wieku.

 Znaleźliśmy w szafie dość sporo ubrań. Pasowały na nas. Nareszcie mogliśmy ściągnąć nasze brudne i zakrwawione mundury. Znaleźliśmy w urządzonej na niebiesko kuchni jakieś jedzenie. Po ‘‘kolacji’’ wykąpaliśmy się i opatrzyliśmy Axela. Na wartę przed domem miałam pójść ja i Ariel. Reszta spała w domku. Usiadłyśmy na dużej, brudno-czerwonej ławce. Parę minut później zapadł zmrok.

*Autor cytatu: Chuck Palahniuk