Prolog

"Kiedy przyszłość przestała być obietnicą i stała się zagrożeniem?" *                       

Kilka sekund temu zupełnie straciłam orientację w terenie. Nawet już nie czułam bólu.  Jedynym moim celem było znaleźć bezpieczne miejsce. Wokół nie było nic poza porozrzucanymi zwłokami. Czy tylko ja przeżyłam? Wokół panował mrok. Powietrze było tu niesamowicie duszne i gorzkie. Zatykało płuca. Sprawiało wrażenie, jakby wchłonęło wszelkie dźwięki i zostawiło ciszę. Szłam przed siebie. Coś mnie tam ciągnęło. Potknęłam się. Nie chciałam sprawdzać o co, ale ciekawość zwyciężyła. Spojrzałam pod moje nogi. Niemowlę. Zatruło się skażonym powietrzem. Tak jak większość ludzi. Odkąd zawaliła się nasza podziemna kryjówka, wszyscy uciekli na powierzchnię. Ich organizm jednak nie wytrzymał tak dużej dawki śmierci. Smutny widok. Ja przed Awarią dostałam szczepionkę, która uodporniła mnie na skażenie. Służyłam w armii. Tylko armia i ważne osobistości zostały uodpornione. Mieliśmy pomóc w ratowaniu skażonych terenów w Afryce. Skażenie było eksperymentem testującym skuteczność jakichś substancji. Jak zwykle, wszystko wyszło spod kontroli. Nikt nie wie jak. Tak brzmi skrócona historia Awarii. Doszłam do starego centrum handlowego. Na wszelki wypadek odbezpieczyłam pistolet. Jedyną moją broń. Weszłam do środka. Gdy tylko przyjechaliśmy do Afryki nie było właściwie czego ratować. Wszyscy się zatruli. Zanim szczepionka została udostępniona dla każdego, było za późno. Tylko kilkaset osób zdążyło się zaszczepić. Powinno przeżyć łącznie tylko kilka, może kilkanaście tysięcy osób. Z ponad miliarda ludzi. Jednak jest nas jeszcze mniej. Teraz świat należy do zwierząt. Rozejrzałam się. Centrum nie było duże. Przynajmniej tak mi się wydawało. W ciemności widziałam tylko kontury przewróconych ławek i pozostałości po manekinach. Coś musiało próbować je zjeść. Nagle usłyszałam ogłuszający dźwięk. Przez jedną z nielicznych szyb wystawowych przeleciało zwierzę. Chciałam strzelić, ale zauważyłam, że jego wycie jest skutkiem agonii. Nie warto marnować naboi. Podeszłam bliżej. Czarne niczym tutejsze powietrze futro, błyszczące oczy. Taki dawny wilk. Tylko, że  z dwoma ogonami i kwasem zamiast krwi. Ostrożnie obeszłam zwierzę i weszłam w głąb sklepu. Musiał wystrzelić człowiek. Znalazłam się w dawnym sklepie z odzieżą. Porozrzucane szmaty wymieszały się odłamkami szkła. Szłam powoli. Bolące rany i zadrapania zaczynały mnie piec. Moje kroki nie były ciche. Łamiące się kawałki szkła pod butami robiły nieco hałasu. To była moja szansa. Wierzyłam, że niedaleko są ludzie. Próbowałam wydobyć z siebie donośny głos, ale wyszedł mi tylko zachrypnięty szept. Suszyło mnie w gardle.

-Szukam miejsca na nocleg. Jestem człowiekiem.


Oto początek naszej historii.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hej, jestem Nesti i razem z Niką będę prowadzić tego bloga. Rozdział 1 powinien pojawić się w sobotę (18.10.2014). Będziemy pisać rozdziały  na przemian. Raz z punktu widzenia mojej bohaterki, a raz z punktu widzenia bohaterki Niki. Mamy nadzieję, że się spodoba!

*Autor cytatu: Chuck Palahniuk