Rozdział 5

Leżałam przy ognisku. Było mi przyjemnie ciepło mimo, że miałam na sobie tylko zakrwawiony mundur. Głowa bolała mnie od uderzenia, ale czułam się dobrze.
- Długo byłam nieprzytomna ? - zapytałam.
- Parę godzin. - Chantel dorzucił drewna do ognia. Iskry rozsypały się dookoła trafiając mnie w twarz. Piekło jak diabli.
- Gdzie reszta ?
-Poszli po drewno, a Nomen po wodę.
Pokiwałam głową na znak, że rozumiem. Czułam się głupio. Tylko ja nic nie robiłam.
- Mogę w czymś pomóc ? - spytałam.
- Leż.
Chwilę później do "obozu" wrócili Alex i Jowana. Brakowało jedynie Nomen. Na nią zresztą też nie musieliśmy zbyt długo czekać. Podczas gdy chłopcy próbowali zbudować namioty, które znaleźliśmy w sklepie, Nomen wróciła z jakimś chłopakiem.
- Cześć. To Joseph. - Nomen wskazała na zakrwawionego towarzysza.
Ona też była zalana krwią. W rękach nieśli termosy z wodą.  Nikt z nas specjalnie nie zdziwił się tym, że przyprowadziła kogoś nowego. My też się nie znaliśmy. Byliśmy sobie zupełnie obcy, a jednak więź, która powstała wciągu tych paru dni robiła się coraz silniejsza. W "poprzednim" życiu miałam wielu przyjaciół, ale mogę się założyć, że żadne z nich nie poradziłoby sobie w takich warunkach. Pewnie już dawno leżeli w ziemi przysypani pyłem i ciałami innych zmarłych. Przykre, ale prawdziwe.
 Chantel przedstawił nas wszystkich i zajął się ranami Josepha. Nomen zabrała się za robienie herbaty. Kiedy wszystko było już gotowe, Alex wyjął z plecaków chleb i kabanosy. Mięso musieliśmy szybko zjeść, bo i tak by się zepsuło. Mimo, że plecaki były ciężkie wszyscy zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że prędzej, czy później zabraknie nam zapasów. Dawniej byłam wegetarianką. A w zasadzie weganką. Zero mięsa, mleka, czy miodu. Teraz to wydawało mi się śmieszne. Oddałabym wszystko, żeby zjeść porządny obiad. Rosół, a potem schabowego z ziemniakami.  Na myśl o tym ślinka napłynęła mi do ust, chociaż nie byłam specjalnie głodna. Czasy głodu miały dopiero nadejść. Wgryzłam się w moją część chleba i popiłam gorącą herbatą. Sparzyła mi język i podniebienie, ale nie miało to dla mnie znaczenia. Zdawało mi się, że nie czuje zupełnie niczego. Połykałam w pośpiechu, bo powoli zapadał zmrok i czas najwyższy by wystawić wartę. Chciałam się zgłosić, bo przecież przespałam większą część dnia. Reszta też skończyła jeść. Siedzieliśmy w milczeniu grzejąc ręce przy ognisku.
- Kto idzie na wartę ? - zapytał Alex z trudem tłumiąc ziewnięcie.
Mnie nie oszuka. Dobrze wiem, że jest wyczerpany. Podobnie jak Nomen. Byliśmy tu od kilku dni, a ona wyglądała na ogromnie wyczerpaną. Zgadywałam, że nie spała. Pewnie nie umiała zasnąć, zresztą jak wszyscy. Jedynie to, że straciłam przytomność sprawiło, że zmorzył mnie sen. Jowana też nie spała. Miała cienie pod oczami i ledwo trzymała się na nogach. Josepha nie brałam pod uwagę. To skrajne warunki, ale nie aż tak, żeby zaufać zupełnie obcej osobie. Nie przyznawałam się do tego, ale sprawiał, że miałam gęsią skórkę. Było w nim coś dziwnego. Dziwnego i przerażającego zarazem.
- Mogę ja. - zgłosiłam się na ochotnika. - Jestem najbardziej wypoczęta.
- Sama nie dasz rady. - zauważyła Nomen.
- Pomogę jej. - zaoferował się Joseph.
- Nie ma potrzeby. - zaoponował Chantel. - Dziś moja kolej.
Joseph wzruszył ramionami i odłożył kubek. Dziewczyny zrobiły to samo. Chwilę później przy ogniu zostaliśmy tylko ja i Chantel. Usiadłam bliżej niego i wyciągnęłam pistolet. Patrzyłam w gwiazdy i wspominałam dawne życie. Wtedy siedząc przy ognisku, z całkiem niezłym chłopakiem byłabym wniebowzięta. Zapewne pobiegłabym poprawić makijaż i włosy, a potem  rozmawiała z nim przez całą noc, pilnując, by nie było ani chwili milczenia. Teraz siedziałam tu brudna, rozczochrana i milcząca. Zabawne, jak szybko się zmieniłam. Jak szybko ten świat mnie zmienił.
- Dlaczego przeżyłeś ? - zapytałam.
Głupie pytanie, ale mnie to interesowało. Ja jestem córką posła i to dlatego dostałam szczepionkę. Miałam wyjechać z rodzicami na Wyspy Kanaryjskie, ale Wybuch nas uprzedził. Wolałam nie myśleć o tym, gdzie jest teraz moja rodzina.
- Nie rozumiem. - chłopak przyjrzał mi się uważnie.
- Dlaczego dostałeś szczepionkę ? Masz kogoś w wojsku ? - Chantel pokręcił przecząco głową. - Może w rządzie ?
- Nie dostałem szczepionki. - Wydawał się zdziwiony moimi pytaniami.
- Nie... Żartujesz prawda ? - nie żartował. - Przecież to niemożliwe. Nie mogłeś przeżyć bez szczepionki. Każdy z nas ją dostał.
- Jaką szczepionkę ?
- Szczepionkę. Tą, która sprawia, że możesz oddychać. Tylko najważniejsi ją dostali. Rząd, wojsko i ci najbogatsi.
- Ja nie dostałem.
- Jesteś wyjątkiem. To, że żyjesz to cud.
Chłopak uśmiechnął się do mnie. Widziałam to mimo, że już dawno się ściemniło. Odpowiedziałam uśmiechem i odwróciłam się. Utkwiłam wzrok w lesie, ale mimo, że byliśmy w zupełnie nowym miejscu, ja nie czułam strachu. Byłam spokojna. Wiedziałam, że cokolwiek się stanie i tak damy radę. Musimy dać.





Przepraszam za spóźnienie, ale niedawno wróciłyśmy z Londynu i zupełnie nie miałyśmy czasu, żeby napisać coś nowego. :)